Choć najstarsze ślady osadnictwa pochodzą z epoki kamienia (Chrzypsko, Borowy Młyn), epoki brązu (Grobia) i epoki żelaza (Kłosowice), to puszczańsko-bagienny charakter terenu mu nie sprzyjał.

Pierwsze wzmianki z XIII wieku wspominają o Puszczy Noteckiej jako o silva magna – wielkim lesie. Ludzie zaczęli się intensywniej osiedlać na tych ziemiach dopiero 100 lat później, a intensywny rozwój osadnictwa rozpoczął się w XVII wieku za sprawą ludności holenderskiej. Nazywani Olędrami, byli specjalistami od osuszania bagien i zaczęli zmieniać charakter puszczy na bardziej sprzyjający ludziom. Powstawały liczne wsie i osady, jedną z pierwszych było Bucharzewo. Od XIX wieku rozpoczął się proces wyludniania osad, spowodowany wyjałowieniem gleby, a później stratami wojennymi. Wiele wsi zniknęło z powierzchni ziemi (na przykład Radusz), a ich miejsce ponownie zajął las. Osadnictwo po południowej stronie Warty miało się dużo lepiej, a jego głównym ośrodkiem stał się Sieraków.

Pierwsze wzmianki o miejscowości pochodzą z połowy XIII wieku, a prawa miejskie otrzymała w roku 1335. Do dziś pozostaje jedynym, niewielkim (około 6100 mieszkańców) miastem w parku. Do najciekawszych obiektów kulturowych Sierakowa należy rozległy rynek, kościół pobernardyński Najświętszej Marii Panny Niepokalanie Poczętej będący najcenniejszym zabytkiem miasta, zrujnowany kościół ewangelicki i zamek, w którym znajdują się sarkofagi członków rodziny Opalińskich – fundatorów kościoła bernardyńskiego. W Sierakowie warto też odwiedzić Stado Ogierów, najstarsze w Polsce i trzecie w Europie, z powozownią i szorownią. Jest tam też piękny dziedziniec z czterema potężnymi dębami. Do Stada przylega rozległy park założony w XIX wieku, z bogatym drzewostanem obfitującym w drzewa pomnikowe.