Park Krajobrazowy „Dolina Baryczy” leży na pograniczu województw wielkopolskiego i dolnośląskiego i jest największym parkiem krajobrazowym w Polsce. Znaczna część parku leży po stronie dolnośląskiej.

Jego przeważająca część znajduje się na terenie dwóch mezoregionów: Kotliny Żmigrodzkiej i Kotliny Milickiej, przeciętych pasmem wzgórz twardogórskich. Od północy park obejmuje fragment Wysoczyzny Kaliskiej.

Od południa dolinę Baryczy otaczają Wzgórza Trzebnickie i Ostrzeszowskie. Rzeka Barycz ma zaledwie 133 km długości. Swój początek bierze na łąkach na południe od Ostrowa Wielkopolskiego, natomiast uchodzi do Odry w okolicach Wyszanowa. Jej równoleżnikowo ułożona dolina od wieków stanowi naturalną granicę między Wielkopolską a Dolnym Śląskiem. Barycz charakteryzuje się najmniejszym spadkiem spośród polskich rzek – zaledwie 0,035%. Dzięki swojemu leniwemu biegowi i płaskiemu ukształtowaniu dna doliny rzeka rozlewa się, tworząc rozległe mokradła i łąki.

Tę charakterystyczną cechę dostrzegli już w XIII wieku cystersi, zakładając na tym obszarze pierwsze stawy hodowlane i zarybiając je nieznanym do tej pory w Polsce karpiem. Stawy w obecnej postaci są dziełem XIX-wiecznych inżynierów i stanowią przyrodnicze i krajobrazowe serce doliny Baryczy. Najokazalsze, zlokalizowane w okolicach Milicza stawy tworzą jeden z największych ośrodków hodowli karpia w Europie.

Największymi miejscowościami tego regionu są leżące w województwie dolnośląskim Żmigród i Milicz oraz Odolanów, Antonin i Sośnie w Wielkopolsce.