Robinia akacjowa to drzewo pochodzące ze wschodu Ameryki Północnej. Potocznie, choć nieprawidłowo nazywana jest akacją, ze względu na podobieństwo do akacji rosnących w cieplejszych rejonach świata, na przykład w Australii czy na Afrykańskich sawannach. W naturze robinia rośnie jako drzewo pionierskie zajmując luki w drzewostanach z tulipanowcem amerykańskim, dębami białym i czerwonym oraz sosną kłującą. Do Europy sprowadzono ją w XVIII w., początkowo jako drzewo ozdobne sadzone w parkach, później, ze względu na wartościowe drewno, zaczęto uprawiać ją w lasach oraz, ze względu na wytwarzanie dużych ilości nektaru, sadzić jako pożytek pszczeli. Ze względu na małe wymagania glebowe robinia może rosnąć nawet na bardzo ubogich czy przekształconych przez człowieka glebach, dlatego była też używana do umacniania skarp. Jako obcy gatunek, który nie miał naturalnych wrogów w Europie robinia zyskała przewagę w konkurencji z krajowymi gatunkami co umożliwia jej zajmowanie nowych przestrzeni. W naszym klimacie robinia bez przeszkód wytwarza nasiona, które kiełkując dają początek kolejnym roślinom. Po wycięciu pnia tworzy liczne, pokryte cierniami, odrosty korzeniowe. Ze względu na inwazyjność robinii zaprzestano jej sadzenia w lasach jednak, ponieważ robinia zdążyła się u nas zadomowić nie zniknie szybko z krajobrazu. Cała roślina, poza kwiatami, jest trująca. Kwiaty wykorzystuje się w ziołolecznictwie oraz jako dodatek do ciast (np. utarte z cukrem), składnik aromatycznych racuchów czy napojów.
