Bluszcz pospolity to wiecznie zielone pnącze występujące dziko w lasach oraz w różnych odmianach barwnych sadzone w parkach i ogrodach. Dziko występujący bluszcz może rosnąć płożąc się po ziemi lub wspinać się wysoko na drzewa. Starsze okazy, około 8-10 letnie, zamiast klapowanych wykształcają liście jajowate lub jajowato lancetowate i zakwitają drobnymi zielonkawymi kwiatami zebranymi w kuliste kwiatostany. Mimo znacznych rozmiarów wiekowych okazów nie szkodzą one drzewom. Liczne korzenie przybyszowe przyczepiają się do najmniejszych nierówności kory drzewa (a nawet gładkiej ściany budynku) umożliwiając utrzymanie rośliny na podporze. Obwód zdrewniałej łodygi bluszczu może sięgać nawet 70 centymetrów. Kwiaty wytwarzają duże ilości bogatego w cukier nektaru i dzięki późnemu kwitnieniu stanowią ważne źródło pożywienia dla wielu owadów. Bluszcz dawniej często sadzono na cmentarzach. Jako roślina wiecznie trująca był uznawany za symbol śmierci oraz ze względu na wiecznie zielone liście, nieśmiertelności ludzkiej duszy. Bardzo często wiekowe okazy bluszczu rosnące w lasach są śladami właśnie po cmentarzach, które dawniej znajdowały się w tych miejscach. Razem z nimi na cmentarzach sadzono również między innymi robinię akacjową, lilaki, przebiśniegi, barwinek czy konwalie. Rośliny te miały znaczenie nie tylko dekoracyjne, ale też związane były z różnymi przesądami, na przykład robinia akacjowa jako ciernista roślina miała uniemożliwiać duchom wydostawanie się do świata żywych.
