Pszczoły pełnią w przyrodzie bardzo ważną rolę – są zapylaczami wielu roślin umożliwiając im rozmnażanie. Jednak pszczoły to nie tylko hodowana od wieków przez człowieka pszczoła miodna, ale również wiele gatunków pszczół i pszczołowatych dziko żyjących. Wśród nich są pszczoły społeczne takie jak na przykład trzmiele oraz wiele gatunków żyjących samotnie i nazywanych samotnicami. Nie wytwarzają one miodu, a gniazda zakładają w norkach w ziemi, glinianych ścianach, otworkach w drewnie, pustych łodygach roślin a nawet w muszlach ślimaków. Najpospolitsza pszczoła samotna – murarka ogrodowa chętnie gniazduje w przygotowanych przez człowieka sztucznych miejscach gniazdowania nazywanych też „hotelami dla owadów” składających się z łodyg trzciny lub pieńków drewna z nawierconymi otworami o średnicy 7-8 mm. Wczesną wiosną z gniazda wychodzą samce i czekają na samice, które pojawiają się około tydzień – dwa później. Po kopulacji samice zbierają nektar i na szczoteczkę na spodniej stronie odwłoka pyłek kwiatowy, z których wewnątrz łodygi formują kulkę. Na niej składają jajo a następnie zamykają powstałą komórkę ścianką z gliny. Całą operację powtarzają, aż korytarzyk w łodydze się skończy. Wówczas zabezpieczają wyjście podwójną ścianką, która ma chronić przed pasożytami oraz zmianami temperatury. Dorosłe osobniki po jakimś czasie giną, a larwy, które wykluwają się z jaj stopniowo zjadają pyłek, rosną i przepoczwarzają się wewnątrz zamurowanych komórek. Około września są już dorosłe i w kokonach wewnątrz gniazda przygotowują się do przespania zimy by na wiosnę przegryźć gliniane ścianki i wydostać się na zewnątrz. Murarki są nieco mniejsze od pszczoły miodnej i silniej owłosione. Są bardzo ważnymi zapylaczami, zwłaszcza drzew owocowych jak grusze, wiśnie i jabłonie. Są też dużo bezpieczniejsze niż pszczoła miodna, bo nie bronią agresywnie gniazda i choć mają żądło używają go tylko w ostateczności.
