Wiąz szypułkowy to pospolite drzewo dorastające do wysokości 40 metrów. Rośnie w nadrzecznych lasach łęgowych i wilgotnych lasach na żyznych glebach. Znosi zalewanie. Drzewo to ma charakterystyczny prosty pień u podstawy rozszerzający się i tworzący deskowate podpory – korzenie szkarpowe. Dzięki takiemu wzmocnieniu oraz korzeniu palowemu i rozbudowanemu systemowi korzeni bocznych wiąz szypułkowy jest bardzo odporny na silne wiatry. Liście wiązu są eliptyczne, ich krawędź jest podwójnie piłkowana, szczyt zaostrzony. Nasada liścia jest charakterystycznie niesymetryczna – po jednej stronie ogonka liść jest ścięty zaś po drugiej znajduje się, jak gdyby „uszko”. Na liściach wiązów żerują larwy różnych gatunków motyli na przykład rusałki żałobnik czy rusałki wierzbowiec oraz małego brązowego motyla – ogończyka wiązowca. Poza wiązem szypułkowym w Polsce spotkać też można wiąz górski i wiąz pospolity. Wszystkim im zagraża grzybowa choroba nazywana holenderską chorobą wiązów. Przenoszą ją chrząszcze ogłodki, żerujące w drewnie wiązów. Grzybnia rozwijająca się w tkankach drzewa hamuje przepływ wody powodując więdnięcie liści, usychanie gałęzi i całych drzew. Wiąz szypułkowy jest na nią najbardziej odporny.
