Urozmaicona rzeźba terenu Sierakowskiego Parku Krajobrazowego ze wzgórzami morenowymi, wydmami, dolinami rzek i rynnami jezior została ukształtowana przez lądolód podczas ostatniego zlodowacenia. Od ustąpienia lądolodu minęło około 10 000 lat. W tym czasie rzeźba terenu ulegała erozji, czyli procesowi niszczenia powierzchni terenu przez wodę, wiatr, słońce, siłę grawitacji i działalność organizmów żywych. W jego wyniku strome formy terenu powoli ulegają wypłaszczaniu. Dzieje się tak również ze skarpami dolin jeziornych. Zwłaszcza po silnych opadach deszczu czy śniegu spływająca w dół skarpy, do jeziora, woda może wypłukiwać materiał i znosić go w dół doliny. Powstają w ten sposób podłużne, ustawione prostopadle do krawędzi skarpy, rozcięcia erozyjne potocznie nazywane jarami. Mogą one być płytkie lub głębokie o stromych ścianach, czasem wcinają się tak głęboko w skarpę doliny, że ich dna sięgają poziomu wodonośnego – wówczas wypływają z nich strumienie.
