Rozległe tereny otwarte z uprawami są narażone na działanie silnych wiatrów. W okresach, gdy ziemia pozbawiona jest roślinności może to skutkować wywiewaniem cząsteczek próchnicy a co za tym idzie jałowieniem gleby. Duże tereny upraw są również narażone wywiewanie nasion po wysiewie oraz na wyleganie zbóż, czyli trwałe pochylanie się, które może powodować pogorszenie się jakości plonów. Dlatego też w przeszłości w miejscach, gdzie pola nie były osłonięte zadrzewieniami czy zakrzaczeniami na miedzach śródpolnych zakładano pasy wiatrochronne. Pasy te sadzono najczęściej pod kątem prostym do kierunku przeważających wiatrów, czyli w kierunku północ-południe (dominujące wiatry zachodnie). Na polach w Chalinie zachowały się takie liniowe zadrzewienia osłaniające pola położone na południe od głównej części wsi. Pasy wiatrochronne mogą składać się z jednego rzędu drzew, kilku rzędów drzew i krzewów lub krzewów. Mogą one osłaniać też zabudowania czy zwierzęta gospodarskie. Poza tym poprawiają mikroklimat wyparowując wodę, pochłaniają dwutlenek węgla, wychwytują nadmiar nawozów z pól i są ostoją różnorodności biologicznej w krajobrazie otwartym.
